Hoi,
Er zijn verschillende manieren van schrijven. Bloggen, rijmen (gedichten), verhalen etc. Ik ben al een tijdje bezig met een verhaal en ik dacht, he laat ik om de tijd een kleine update geven! Enjoy!
Update #1
Ik zit opgesloten. Alleen, in een klein, vies kamertje. De grauwe bakstenen waarop ik zit zijn kil en vochtig. Ik ril. In de donkere hoeken van het kamertje hoor ik ratten trippelen. Ik kruip nog verder in mijn dunne deken. Buiten hoor ik woest en luid geschreeuw. Waarschijnlijk wordt er weer eens gevochten. Mijn rijk heeft heel wat overwinningen binnengehaald. En toch ben ik niet gelukkig. En niet omdat ik opgesloten zit in een donkere, schimmelige kamer. Het is net alsof er een deel van mij mist. Ik weet dat ik niet gelukkig ben, maar ik weet niet waaróm ik nu niet gelukkig ben. Ik verdiep me in mijn gedachte als er plots een kille windvlaag in mijn gezicht prikt, hoewel er maar één klein raampje in de muur van de kamer zit, waait er wel een messcherpe wind. Hoe het kan? Vraag het niet aan mij.
Hoewel mijn vader heerst, zit ik hier opgesloten. Zou dat zijn waarom ik niet gelukkig ben? Ik heb de vraag me al duizenden keren gesteld. De ene keer denk ik ja, en de andere keer nee. Ik weet het niet. Opeens prikt er een nieuwe geur in mijn neus. Vuur. Brand. Vliegensvlug sta ik op. Door het kleine raampje zie ik zwarte rook opstijgen vanuit een boerderij hier niet ver vandaan. De boerderij staat in lichterlaaie, en het vuur breidt zich razendsnel uit. Ik raak in paniek. Het vuur bereikt de bossen, de bomen vatten vlam. Voor mijn ogen zie ik het hele rijk van mijn vader afbranden, dood, verderf...
Ik schiet overeind. Koud zweet drupt op mijn gezicht en mijn haren plakken aan mijn natte voorhoofd. Mijn keel is droog en voelt aan als de woestijn op zijn heetste punt. Ik realiseer me dat het maar een droom was, of een nachtmerrie, eigenlijk. Normaal zou ik weer gaan liggen om nog wat te slapen, maar ik ben klaar wakker. Ik sla mijn benen over de rand van mijn bed en strompel zo snel ik kan naar het raam. Geen vuur, geen brand. De boerderij ziet er rustig en vertrouwd uit. De eerste zonnestralen vallen naar binnen. Ik besef dat alles gewoon een vervelende nachtmerrie was.
Ik ben Rhea, zestien jaar oud en ik woon sinds ik ben geboren in het rijk van mijn vader. Maar dat zal zich binnekort veranderen. Regelmatig heb ik dromen hoe ik alles verlies. Waar ik droevig ben, waar alles mis gaat...
Nog een opmerking, een vriendin van mij had het doorgelezen en de woorden wat veranderd. Daardoor is het leuker om het stukje te lezen. Dit houdt dus in dat het niet 100% mijn stijl van schrijven is. Daarvoor wil ik haar nog bedanken!
Laat me weten wat jullie vinden en een leuk vervolg!
Xx Camilla
